Part 2

        Wszystko było dla niego takie dziwne. Już niedługo minie rok odkąd jest jest zwykłym człowiekiem. Dlaczego to zaszło aż tak daleko? Dlaczego nie mógł się oprzeć temu głupiemu uczuciu? Przez niego jest ona teraz w tak wielkim niebezpieczeństwie. Moc opadła już prawie całkowicie. Nie słyszał jej myśli i snów... Nie czuł lęku, który zawsze przekładał na siebie... To przez niego jest teraz taka słaba, a MROK tak łatwo zawładnie jej umysłem.
        Gdyby tylko dali mu jeszcze jedna szansę... Gdyby oddali chociaż jedną moc... Bez nich czuł się nagi. Jednak najgorsze jest to, że jej potęga wyjdzie na jaw. Stanie się dziwolągiem, obiektem wielu bezsensownych badań, a to wszystko jego wina. Gdyby tylko mógł, oddał by jej swoje nędzne życie, uchronił ją od zła tego nędznego świata ludzi, zabrał tam, gdzie nie był jeszcze żaden człowiek. Pokazałby jej prawdziwe piękno, a nie te prymitywne, ludzkie. Nie cofnie jednak tego co uczynił. O jedno słowo i gest za dużo, a stał się nikim. Pozwolił jej zostać pożywieniem demonów, JEJ, wybawicielce, która na to nie zasłużyła. Pięknej brązowookiej dziewczynie o szkarłatnych włosach i anielskim głosie, pełnej blasku. Ona nie jest jeszcze gotowa. Nie teraz... Nie w tej chwili... Jeszcze nawet nie zdążył nic jej pokazać, niczego nauczyć.
        Jesteś głupkiem Joseph! Cholernym głupkiem!

        Szedł właśnie pustymi ulicami Londynu. Jeszcze przed chwilą był w Los Angeles, widział ją, szykującą się do następnej akcji. Dopiero teraz uświadomił sobie, że to była jego ostatnia teleportacja. Zmierzwił swoje ciemne włosy, lekko zmoczone przez tutejszy deszcz, a językiem nawilżył spierzchnięte usta. Był właśnie w drodze do swojego mieszkania.
        Otworzył drzwi małego lokum. Zmierzał prosto do salonu, na środku, którego stał czarny, nowo nastrojony fortepian. Uwielbiał jego dźwięk, cieszył się, że w ciągu tych czterystu lat nauczył się tworzyć muzykę. Ubóstwiał siadać przy tym cudownym instrumencie i muskać jego śnieżnobiałe i kruczoczarne klawisze tworząc miłą dla ucha melodię. Było to dla niego kojące, uspokajało jego poszarpane myśli, pozwalało na chwile zapomnieć o wszystkim i pogrążyć się w otchłani własnego umysłu.
       Zaczął grać pierwsze nuty Księżycowej Sonaty Beethovena i wszystko znów było jak dawniej... Był spokojny, zapomniał o swojej bezradności i nękającym go bez przerwy poczuciu winy. To była jego ulubiona melodia, tak trudna do zagrania, a niezwykle prosta do zrozumienia. Potrafiła odzwierciedlić wszystkie tłumione w nim uczucia, całą radość, ale także rozczarowanie, smutek i ból. Tak...Ból, ten, który czuł, gdy został wygnany, a także ten, który odczuwał po utracie kolejnych mocy i związanych z nimi umiejętnościami, okropny, niezapomniany, który będzie go prześladować do końca życia. Pomimo to, była jego ulubioną kompozycją, nie mógł się oprzeć pięknym interwałom, z których się składała.
         Zaczął się zastanawiać, co ona teraz robi? Czy się boi? A może już spokojnie śpi?
 - Jak ludzie to wytrzymują? Tą ciągłą niewiedzę? - zapytał sam siebie.
        Ludziom wydaje się, że potrafią tak wiele, że dokonują tak wielkich czynów, a tak na prawdę nie robią nic, nie potrafią uchronić ukochanej osoby przed niczym, w niczym jej pomóc, nie wiedzą co to prawdziwa miłość, znają tylko prostą formułkę, myślą, że kochają, a tak na prawdę nienawidzą, nie potrafią rozróżnić nawet tak odmiennych uczuć.

        Zdjął ręce z klawiatury fortepianu i położył na swoich umięśnionych udach lekko opiętych przez czarne spodnie. Nie potrafił o niej zapomnieć, obraz jej twarzy wciąż na nowo pojawiał się w jego głowie. Im bardziej próbował myśleć o czymś innym, choć na chwilę o niej zapomnieć i uspokoić zmęczony ciągłym rozmyślaniem umysł, tym częściej się odnawiał, wciąż piękniejszy.

        Chciał znów zapomnieć się w brzmieniu ulubionego utworu. Wygrywał kolejne nuty i akordy oddając się ich pięknemu brzmieniu, mógłby tak spędzić już cały dzień.

        Nie dane mu jednak było nacieszyć się tym dłużej. W grze przeszkodziło mu pukanie do drzwi. Leniwie wstał ze stołka i pomaszerował w kierunku białej płyty, która odgradzała go od hotelowego korytarza. Tak, wynajmował mieszkanie w hotelu podobnie jak wielu innych londyńczyków. Nie lubił bloków, kojarzyły mu się z więzieniami, w hotelu natomiast zawsze było czysto i schludnie. Otworzył białe drzwi, a jego oczom ukazała się, zawsze uśmiechnięta, twarz sąsiadki:

 - Hej - zaczął rozmowę.

 - Cześć - spojrzała na niego i wyciągnęła rękę, w której trzymała trzy białe koperty. - Mam twoje listy, były w mojej skrzynce - powiedziała z, charakterystycznym dla niej, spokojem. 

 - Dzięki - lekko uniósł kąciki swoich malinowych ust - Sorry, że zawsze musisz mi je przynosić, porozmawiam o tym z listonoszem - dodał odbierając listy od sąsiadki. Kalsey uśmiechnęła się tylko szerzej na pożegnanie i już jej nie było.

        Joseph wszedł w głąb swojego małego, jasnego salonu i przejrzał korespondencję. Nie znalazł tam nic innego oprócz rachunków, prawdę mówiąc niczego innego się także nie spodziewał. Odłożył kartki na szklany stół, stojący przy skórzanej sofie, i ruszył w kierunku łazienki, żeby zażyć gorącego prysznicu, jego mięśnie ciągle są napięte i, za nic w świecie, nie może ich rozluźnić. 

        Wszedł do beżowej łazienki przyozdobionej wieloma lustrami i zdobieniami na ścianach. Zaczął zdejmować z siebie kolejne części garderoby, a gdy był już całkiem nagi wszedł pod prysznic i odkręcił kurek z gorącą wodą. Myjąc powoli swoje wyrzeźbione ciało poddał się kolejnym rozmyślaniom. Postanowił, że od następnego tygodnia zacznie chodzić na siłownię, żeby utrzymać swoją formę, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zacznie się wojna.
        Demony są wszędzie, codziennie koło nas przechodzi ich co najmniej kilkanaście. Za dnia są one zwykłymi ludźmi, dopiero w nocy można zobaczyć ich prawdziwą, przerażającą postać. Żaden zwykły człowiek nie jest w stanie odróżnić ich od innych ludzi, chyba, że one same tego chcą. Kiedy Josteph był jeszcze aniołem widział otaczającą ich ciemną aurę i czuł odór stęchlizny wydzielany przez ich ciała, teraz nie potrafi rozróżnić ich nawet, gdy przechodzą koło niego na ulicy, jest wobec nich bezsilny. W towarzystwie Cassie jest ich, z tego co pamięta, co najmniej dziesięć, niewiedzą jeszcze, że jest ona wybawicielką... Jeszcze... Gdy tylko odkryją w jak wielkiej mocy posiadaniu jest dziewczyna - zabiją ją. Przyjdą do niej, gdy będzie pogrążona we śnie, wypiją jej szkarłatną krew, blade ciało poszarpią i zakopią, a lśniącą duszę zaniosą do swojego przywódcy, Aarona, gdzie będzie cierpieć już wiecznie.
         Na samą myśl, że może spotkać ją coś tak okropnego po jego ciele przechodzą dreszcze. Nie pozwoli na to, będzie ją chronił, już nie jako anioł, ale zwykły śmiertelnik. Da jej poczucie bezpieczeństwa, jakim wcześniej otaczał ją każdego dnia. Na początku jednak muszą się znaleźć w tym samym miejscu, żeby mógł ją obserwować. Może to ona przyjedzie do Londynu, a jeśli nie, to czeka go przeprowadzka do, zawsze gorącego, Los Angeles.

   
 ~~~~~~~~~~

 Na początku chcę przeprosić za tak długa przerwę w dodawaniu rozdziałów. Przez ostatnie tygodnie nie miałam na to czasu. Od teraz jednak posty będą, mam nadzieję, pojawiały się regularnie.
 Koniec rozdziału, mi osobiście, się trochę nie podoba, ale nie miałam żadnego pomysłu, żeby go zmienić.